Hazin sonMillet kaniyla, caniyla Istiklal Savasi'ni kazanmis, büyük
bir mücadeleyi atalarina lâyik oldugunu göstererek zafere götürmüstür.
TBMM'nin 1 Kasim 1922'de çikardigi iki madelik
kanunla saltanat kaldirildi. Yalniz hilâfet müessesi birakildi.
Halifeyi de Ankara'daki Meclis Osmanli sehzadeleri arasindan seçecekti
(Ne var ki Halifelik müessesi bu sözlere ragmen 1 sene sonra
kaldirildi, M.K.)
Böylece Sultan VI Mehmed Vahidüddin'in
padisahligi sona ermis bulunuyordu. Yalniz haliflelik sifati kalmisti. Bu da
kisa bir süre sonra Sultan Abdülaziz'in oglu Abdülmecid Efendi'ye
verilecekti. Sultan Vahdettin ise ülkeyi terk zorunda kalacakti (Son halife
Abdülmecid Efendi'de bir sene sonra çikan ve, halife dahil, bütün
Osmanli hanedaninin ülkeyi terk etme zorunlulugu getiren 431 sayili kanuna
göre ayni kaderi tatti, M.K.).
Çünkü hayatini tehlikede görüyordu.
Ankara'daki söylenenler bunu dogrular sekildeydi. Istanbul'daki isgal
kuvvetleri komutanina müracaat ederek, baska yere naklini istedi. Ve 17
Kasim 1922, yilinin hüzünlü bir sabahi, Ingilizlerin "Malaya"
isimli zirhlisiyla ülkesinden ayrildi (Abdurrahman Dilipak'a göre ise
Sultan Vahdettin Ingilizler tarafindan kaçirilmistir, bak. Abdurrahman
Dilipak, Bir baska açidan kemalizm, Beyan yayinlari, M.K.)
Agliyordu. Ama bir tesellisi vardi. Yabanci isgali
kirilmis, vatan topraklarinin tamami degilse de bir kismi kurtarilmisti.
Saraydaki bütün kiymetli esyalari bütün
hazineyi götürmesi için hiçbir engel yoktu. Ama O,
Osmanli hanedanina mensuptu. Kendisinden çok vatanini, milletini düsünürdü.
Atalarinin kurdugu bir devletin hükümdariydi. Sahsi serveti dahil, hiçbir
seye elini sürmedi. Bes parasiz denebilecek halde atalarinin yurdunu terk
etti.(Sultan Vahdettin'in çileli gurbet hayati için bak. Kadir
Misiroglu, Osmanogullarinin drami, Sebil yayinevi, M.K.). Fransa'da vefat ettigi
zaman cenazesine haciz konmustu. (Cenazesi birçok israr ve Inönü'nün
sözlerine ragmen Türkiye'de defni'ne izin verilmedi ve son çare
olarak Medine'de defnedildi, M.K.)
bir mücadeleyi atalarina lâyik oldugunu göstererek zafere götürmüstür.
TBMM'nin 1 Kasim 1922'de çikardigi iki madelik
kanunla saltanat kaldirildi. Yalniz hilâfet müessesi birakildi.
Halifeyi de Ankara'daki Meclis Osmanli sehzadeleri arasindan seçecekti
(Ne var ki Halifelik müessesi bu sözlere ragmen 1 sene sonra
kaldirildi, M.K.)
Böylece Sultan VI Mehmed Vahidüddin'in
padisahligi sona ermis bulunuyordu. Yalniz haliflelik sifati kalmisti. Bu da
kisa bir süre sonra Sultan Abdülaziz'in oglu Abdülmecid Efendi'ye
verilecekti. Sultan Vahdettin ise ülkeyi terk zorunda kalacakti (Son halife
Abdülmecid Efendi'de bir sene sonra çikan ve, halife dahil, bütün
Osmanli hanedaninin ülkeyi terk etme zorunlulugu getiren 431 sayili kanuna
göre ayni kaderi tatti, M.K.).
Çünkü hayatini tehlikede görüyordu.
Ankara'daki söylenenler bunu dogrular sekildeydi. Istanbul'daki isgal
kuvvetleri komutanina müracaat ederek, baska yere naklini istedi. Ve 17
Kasim 1922, yilinin hüzünlü bir sabahi, Ingilizlerin "Malaya"
isimli zirhlisiyla ülkesinden ayrildi (Abdurrahman Dilipak'a göre ise
Sultan Vahdettin Ingilizler tarafindan kaçirilmistir, bak. Abdurrahman
Dilipak, Bir baska açidan kemalizm, Beyan yayinlari, M.K.)
Agliyordu. Ama bir tesellisi vardi. Yabanci isgali
kirilmis, vatan topraklarinin tamami degilse de bir kismi kurtarilmisti.
Saraydaki bütün kiymetli esyalari bütün
hazineyi götürmesi için hiçbir engel yoktu. Ama O,
Osmanli hanedanina mensuptu. Kendisinden çok vatanini, milletini düsünürdü.
Atalarinin kurdugu bir devletin hükümdariydi. Sahsi serveti dahil, hiçbir
seye elini sürmedi. Bes parasiz denebilecek halde atalarinin yurdunu terk
etti.(Sultan Vahdettin'in çileli gurbet hayati için bak. Kadir
Misiroglu, Osmanogullarinin drami, Sebil yayinevi, M.K.). Fransa'da vefat ettigi
zaman cenazesine haciz konmustu. (Cenazesi birçok israr ve Inönü'nün
sözlerine ragmen Türkiye'de defni'ne izin verilmedi ve son çare
olarak Medine'de defnedildi, M.K.)
